رئیس اداره پایش محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران:
تراز صوتی بزرگراه های پایتخت فراتر از حد استاندارد است
به رغم قوانین مختلف در مورد توجه به مسئله آلودگی صوتی متاسفانه قوانین وضع شده هیچ گونه ضمانت اجرایی و کارایی ندارند و تراز صوتی بزرگراه های تهران از حد استاندارد بسیار بالاتر است.
به گزارش گل ارکیده به نقل از مهر، «غلامرضا پدیدار» رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخصهای محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار با اعلان اینکه آلودگی صوتی را میتوان به هر نوع صدای ناخواسته ای که سبب بر هم زدن آرامش و تمرکز افراد در حین انجام کار می شود عنوان نمود اظهار داشت: عمده ترین منابع سر و صدا در محیط های شهری ناشی از وسایل حمل و نقل است که به طور عمده به سه گروه اصلی ترافیک جاده ای، ترافیک هوایی، ترافیک ریلی تقسیم می شوند. در این بین سر و صدای ناشی از وسایل حمل و نقل جاده ای شامل موتورسیکلت، ماشین های سواری، ماشین های سنگین و نیمه سنگین سهم عمده ای در تولید آلودگی صوتی شهرها بویژه شهر تهران دارند. وی گفت: بر مبنای سنجش های انجام شده توسط شرکت کنترل کیفیت هوای تهران میانگین تراز صوتی بزرگراه های شهر تهران در دوره زمانی روز بین ۷۰ تا ۸۰ دسی بل است. از آنجاییکه بر مبنای داده های سازمان فناوری اطلاعات شهرداری تهران، ۷۰ درصد کاربری های مجاور بزرگراه ها مسکونی می باشد و استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست برای کاربری مسکونی در طول روز ۵۵ دسی بل است، یعنی تراز صوتی بزرگراه ها از حد استاندارد بسیار بالاتر است و باید چاره ای اندیشید. رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخصهای محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار افزود: در جهت بررسی وضعیت آلودگی صدا در شهر تهران، شرکت کنترل کیفیت هوا هم اکنون با بهره گیری از ۳۶ ایستگاه فعال، اندازه گیری و سنجش تراز صوت شهر تهران را انجام می دهد و اطلاعات به صورت آنلاین بر روی سامانه برخط آلودگی صدا http: //noise.tehran.ir در دسترس عموم قرار می گیرد. میانگین تراز صوتی این ایستگاه های در دوره زمانی روز و شب در سال ۱۴۰۰ به ترتیب ۸۲/۶۸ و ۳۹/۶۶ دسی بل است که فراتر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست است. وی در پاسخ به این که آیا قوانینی برای پیشگیری از آلودگی صوتی وجود دارد یا خیر؟ اظهار داشت: علیرغم این که چندین بار مقرره های هم برای مقابله با آلودگی صوتی تهیه و تدوین شده ولی باید در نهایت تأسف ابراز داشت که این آیین نامه هم همانند خیلی از قوانین و آیین نامه های دیگر تا حد زیادی به دست فراموشی سپرده شده است. به قول پدیدار در قوانین و مقررات ایران، مساله آلودگی صوتی در قانون حفاظت و بهسازی مصوب ۱۳۵۳ و ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۷۹ که مطابق ماده ۷۱ قانون برنامه چهارم توسعه برای سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ هم تنفیذ گردید به صورت ضمنی، در ماده ۲۷ قانون نحوه پیشگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴، آیین نامه اجرایی نحوه پیشگیری از آلودگی صوتی مصوب ۱۳۷۸ و ماده ۸ و جدول ۵ آیین نامه اجرایی بند (ج) ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه مصوب ۱۳۷۹ صراحتاً مساله آلودگی صوتی مورد توجه قرار گرفته است. همینطور مصوبه شورای عالی محیط زیست شماره ۲۳۶ راجع به حد مجاز آلودگی صدا در هوای آزاد ایران مصوب ۱۳۸۱ و مصوبه پیشنهادی سازمان حفاظت محیط زیست و وزارت صنایع و معادن در رابطه با تعیین حد مجاز آلودگی صوتی در خودرو های تولید داخل مورخ ۱۳۸۴ در مورد آلودگی صوتی تدوین گردیده است. وی افزود: از این میان آیین نامه اجرایی پیشگیری از آلودگی صوتی مشتمل بر ۱۳ ماده و ۶ تبصره مشخص ترین قاعده حقوقی کشورمان در زمینه پیشگیری از آلودگی صوتی است. با توجه به این همه قانون در این خصوص توجه به مسئله آلودگی صوتی به سبب این که اثرات مخرب آن به صورت آنی در جامعه پیدا نیست و مضرات طولانی مدت دارد خیلی کم است. بطوریکه در شهری مانند تهران ملاحظه می شود بیمارستان ها که یکی از منابع پذیرنده حساس به آلودگی صوتی است، در شلوغ ترین و پر ترافیک ترین خیابان ها ساخته شده است و یا این که کارگاه های عمرانی در سطح شهر چه در بخش دولتی و چه خصوصی هیچ گونه الزامی برای کاهش سرو صدای تجهیزات مورد استفاده خود ندارند و همه این عوامل نشان میدهد قوانین وضع شده هیچ گونه ضمانت اجرایی و کارایی ندارند!
منبع: گل اركیده
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب